ABD Kongresi’nde Netanyahu’nun alkışlanmasının ardından Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas bugün TBMM’de onur konuğu olarak bulundu. Bağımsızlık ve özgürlüğü kazanacaklarını söyleyen Abbas, Türkiye’ye, Filistin halkına olan takviyesinden ötürü teşekkür etti. TKP Genel Sekreteri Kemal Okuyan da bugün o konuşma ile ilgili bir yazı kaleme aldı.
Okuyan, “AKP Abbas’ı kürsüye çıkararak, ABD’ye ve dolaylı olarak İsrail’e, “beni İran’la karıştırma, ben Filistin konusunda Hamas dışındaki aktörlere meşruiyet alanı açabilecek tek gücüm” iletisini geçti” dedi.
Kemal Okuyan’ın yazısı şöyle:
“Önce, “davet ettik, gelmedi, özür dilesin” dendi. Sonra geleceğini ve TBMM’de konuşacağını öğrendik. Sıhhat sıkıntıları yüzünden oturarak konuşmak isteğinin geri çevrildiği yolundaki haberin ardından Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas, Meclis’te milletvekillerine hitap etti.
Erdoğan’ın yurttaşları, gazetecileri, siyasetçileri, kamu görevlilerini azarladığına çok şahit olduk, alışkınız. Lakin Filistin üzere hassas bir hususta “gelmedi, özür dilesin” tipinden bir çıkış çok olağan değildi.
Geldi, kim kimden özür diledi bilmiyorum. Oturarak konuşma talebi ve bunun reddedilmesine ait detaylara da hakim değilim. Lakin Abbas’ın ziyaretinden evvelki hava, Filistinli önderin Türkiye’de hürmet değil, en kibar sözle sitemle karşılanacağı yolundaydı.
TBMM’de o denli olmadı, AKP’ye yakışır bir dinselliğin, güçlü ritüellerin eşliğinde ve Erdoğan’ın “kusursuz” mesken sahipliğinde konuştu Abbas.
Ayakta alkışlandı, bu manada Netanyahu’nun ABD Kongresi’ndeki konuşmasından daha “gerçek” ve “etkili” bir dayanak vardı TBMM’de.
Konuşma bitti. Yandaş medyada, Cumhurbaşkanı’nın konuğu olan bir devlet başkanı henüz Türkiye’den ayrılmamışken, Abbas’ı samimiyetsizlikle suçlayan yorumlar yapılmaya başlandı. Saatler ilerledi, buna dönük bir Saray engellemesi olmadığı üzere tenkitlerin dozunun arttığı görüldü.
Hatta Anadolu Ajansı’nın kıdemli gazetecilerinden biri Abbas’ın Filistin’den çok kendi siyasi mesleğinin sıkıntısında olduğunu bile söyledi.
Peki ne oluyor? “Burası özgür bir ülke, herkes fikirlerini açıklayabilir” değil herhalde.
Sevmek mi istediler, dövmek mi?
Abbas’ın konuşmasının “Gazze’ye gideceğim” kısmı dışında tek özelliği, “Filistin Hamas’tan ibaret değil” manasına gelecek vurgularıydı. Lakin “Ben Gazze dahil bütün Filistin’i temsil ediyorum” savının gerçek bir karşılığı var mı, çok tartışmalı.
AKP on aydır Gazze’de sürmekte olan İsrail katliamı boyunca bırakın bütün Filistin’i temsil etmeyi, rastgele bir aktör olarak ismi neredeyse hiç geçmeyen Abbas’ı oyuna dahil etmek için mi Ankara’ya çağırdı?
İktidar Hamas’ın kısa erimde İran’dan koparılamayacağını görüyor. Ayrıyeten örgütün itibarı artsa da, önemli takım kaybettiğinin de farkında. Hasebiyle Filistin konusundaki tartısını öbür aktörler üzerinden artırmak elbette isteyebilir.
Ancak bu Abbas olamaz. Yalnız sıhhat sıkıntılarından kelam etmiyorum. Filistin’de Abbas’ın bir kararı yok. 7 Ekim öncesinde sonlu bir otoritesi vardı, sonrasında o da kalmadı. Tek başına değil elbette fakat Abbas Filistin’de teslimiyet, işbirlikçilik ve yolsuzlukla anılan bir odağın temsilcisi. Hamas üzere İslamcı örgütlerin Filistin’de güçlenmesi ve direnişin öncülüğünü üstlenmesi biraz da bu odağın hüneridir, günahlarının bedelidir.
Bütün bunları “bölge gücü”, hatta “dünya gücü” olmak için her fırsatı kıymetlendiren Yeni-Osmanlıcılarımızın bilmemesi mümkün değildir.
O halde ne oldu? Neydi bu şahit olduğumuz?
Şu:
AKP Abbas’ı kürsüye çıkararak, ABD’ye ve dolaylı olarak İsrail’e, “beni İran’la karıştırma, ben Filistin konusunda Hamas dışındaki aktörlere meşruiyet alanı açabilecek tek gücüm” iletisini geçti.
ABD idaresi zati bunu biliyor. Türkiye’nin İsrail’le yeri geldiğinde ne kadar süratli yakınlaşabildiğinin, o yakınlaşmanın şahsen içinde oldukları için farkındalar. Abbas’ın Ankara’ya gelişi iki NATO üyesi ülkenin birlikte geliştirdiği bir inisiyatif bile olabilir. Bakmayın Filistin Devlet Başkanı’nın kürsüden ABD’ye çok sert kelamlar sarf etmesine… ABD emperyalizminin en alışkın olduğu şeydir, hakaret işitmek.
Görülüyor ki, Haniye’nin öldürülmesinden sonra çok ağır bir yine kıymetlendirme ve pozisyonlanma süreci yaşanıyor. Bütün aktörler için geçerli bu. Hamas, Hizbullah, İran, Suudi Arabistan, Katar, Türkiye, Mısır, Suriye ve elbette İsrail’de, ABD’nin uzaktan ya da yakından elinin değdiği biçimde, kartlar tekrar karılıyor.
Bu ortamda batı ile güzel bağlantılar kurabilmiş bir Filistinli siyasetçiye kürsü sunulması, son periyotta iç ve dış siyasette gözle görülür bir biçimde yükünü koyan ve daha pazarlıkçı kanadı adım adım gerileten Amerikancı kanadın elini açık bir biçimde güçlendirmiştir.
Peki bütün bunların Filistin halkına yararı ne?
Onlar ölmeye devam ediyor hâlâ…”